door Tom Helmer
Dit persoonlijke verhaal gaat over een nieuw
voedingsconcept waar ik in het afgelopen jaar veel plezier aan heb beleefd.
Volgens mijn bevindingen is het erg gezond en het kost circa €4,- per dag. Meer dan een kraan, een bidon en een
fles olijfolie heb je er in principe niet voor nodig. Dit verhaal gaat over 'soylent': een
voor mensen zo ideaal mogelijke mix van voedingsstoffen. Het is geen gezellige voedsel, maar het
heeft mijn leven op een bijzondere manier verrijkt.
De oorsprong
Ik ben niet zelf op het idee van soylent gekomen. Rob Rhinehart, een toen 24 jarige softwareontwikkelaar uit Atlanta (Verenigde Staten), postte op 13 februari 2013 op zijn blog over een opmerkelijk experiment. Hij was het zat om als student veel geld uit te moeten geven aan het matige, vette, maar verder weinig voedzame eten in de kantine van zijn universiteit. Hij vroeg zich af of hij een manier kon bedenken waarop hij met minder moeite en minder kosten méér energie uit zijn voedsel zou kunnen halen. Het cruciale idee dat toen in hem opkwam, was dat het lichaam niet zozeer voedsel nodig heeft, maar vooral de elementen die het uit voedsel haalt: koolhydraten, eiwitten, vetten, vezels, vitaminen en mineralen. Op internet zocht Rhinehart vervolgens van al deze stoffen de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid op en waar hij ze kon krijgen. Hij bestelde ze, gooide ze in de juiste hoeveelheden bij elkaar in een fles, deed er een scheut olijfolie en een flinke slok water bij. De smaak viel hem zeker niet tegen en zijn maag vond het prima. Op het moment dat hij het verslag van dit experiment op zijn blog plaatste, had hij al een maand geen vast voedsel meer gegeten. Alleen maar soylent. Want zo noemde hij het drankje, naar het fictieve voedsel uit de science-fiction film 'Soylent Green' (1973).
Te leven van louter soylent beviel
Rhinehart meer dan goed. Hij voelde zich fitter, zijn
huid was gezonder en hij kon zich ineens veel langer concentreren. Aangemoedigd
door razend enthousiaste reacties uit zijn omgeving (vooral de jonge computerprogrammeurs
met hun gemaksgeorienteerde dieet vonden het fantastisch) begon hij in mei 2013
met vrienden een crowdsourcing campagne om soylent op grote schaal
te produceren. Binnen een paar weken haalden ze meer dan anderhalf miljoen
dollar op. En Rhinehart zette zijn hele recept online, waarop een levendige gemeenschap ontstond van
zogenaamde Do It Yourselfers (DIY'ers). Ik werd daar één van. In mei jl.
begon ik de ingrediënten te bestellen. Half juni had ik alles in huis.
mijn motivatie
Ik had een paar motieven om zelf ook
soylent te willen brouwen. Belangrijk was dat ik in het theater werk als
programmeur. 's Avonds ben ik heel vaak op pad om voorstellingen te zien in de
hoop dat het iets is voor ons publiek. Thuis eten is dan dikwijls niet
mogelijk. Ik vind het altijd een deprimerende opgave om op tijd een geschikt restaurant
te vinden, en dikwijls in mijn eentje een - meestal te vet - gerecht op te moeten
eten. Ik had een hekel aan die structuur in mijn leven. Liever zou ik op die momenten een flesje zelfgemaakt astronautenvoedsel drinken en iets anders doen met mijn tijd.
Een tweede motief was dat ik eten over
het algemeen veel gedoe vind. Ik hou niet van boodschappen doen in de
onvermijdelijke Albert Heijn. Koken vind ik op zich leuk, maar om iets te maken
met aromatische impact heb ik nog veel tijd nodig.
Mijn laatste motief was dat ik graag
superman wilde zijn. De heilzame effecten die Rhinehart op zijn blog vermeldde waren
spectaculair. Ik noemde al een paar belangrijke. Maar hij schreef ook dat na
een maand niets anders dan soylent te hebben gegeten, zijn tanden witter waren
geworden, zijn haar dikker, de roos op zijn hoofdhuid verdween, zijn hartslag
in rusttoestand was lager en al zijn eczeem-klachten waren verdwenen. Zijn slaap was
dieper, hij werd beter uitgerust wakker en overdag voelde hij zich nooit meer versuft.
Zijn reflexen waren sneller, zijn bewustzijn groter en waarneming scherper.
Wonderlijke claims natuurlijk die je niet zomaar kunt geloven. Ik ben de eerdere artikelen op Rhineharts
persoonlijke blog gaan lezen. Hij kwam intelligent en ambitieus op mij
over. Ik verdiepte mij in de vele reacties op zijn verhaal en kreeg ruim
voldoende vertrouwen om een persoonlijke herhaling van zijn experiment te
rechtvaardigen.
mijn eerste keer
De ochtend dat ik aan de ontbijttafel mijn
Soylentmix 0.1 maakte, was een memorabele ochtend in ons huishouden. Drie grote zakken van 5 kilo legden een donkere schaduw over onze 'ontbijtkist' met muesli en toebehoren. Eén van die zakken zat vol maltodextrine en één vol fijngemalen havermout; beide voor de koolhydraten. De derde zak zat vol wei-proteïnen,
voor de eiwitten. Daarnaast waren er een paar potjes: multivitaminepillen,
Potassium Cluconaat – voor de kalium, Lecitine Granulaat
van de natuurwinkel (rijk aan choline). Bij de
natuurwinkel had ik ook gedroogde suikerbietenpulp gehaald. Dat diende voor de
vezels, want ik had op het DIY-forum gelezen dat als er niet genoeg vezels in de
mix zitten het er van onderen te snel uitkomt. Alles bij elkaar gooien, snufje zout niet vergeten, goed mengen, water erbij, een
flinke scheut olijfolie voor het (onverzadigde) vet. En dan de leap of faith. Onder de
bezweringsformule dat het mengsel volledig bestond uit consumentenproducten en
dat ik zeker wist dat ik precies volgens de aanbevelingen had gedoseerd, nam ik mijn eerste slokken. Op alle foto’s die mijn vriendin toen gierend van de pret van
mij maakte, zie ik er heel oud uit. Het kokhalzen kwam door de harde stukjes suikerbietenpulp
van de natuurwinkel, die mijn huig irriteerden en naar bosgrond smaakten.
Anders dan Rhinehart viel de smaak
mij dus vies tegen, maar mijn maag gaf geen krimp. En mijn lijf vond het
helemaal prima. Ik was door naar de volgende ronde.
leven met soylent
Mijn formule werd in de volgende
weken smakelijker. De gedroogde bietenpulp sneuvelde al op dag twee.
Daarvoor in de plaats kwamen aanvankelijk nog voedingsvezelpillen van de Hema.
Maar op het forum las ik hoe het team van Rob Rhinehart (dat afgelopen zomer naarstig
op zoek was naar een ideale - en bovendien veganistische(!) - formule) het aandeel
fijngemalen havermout flink had vergroot. Daarop besloot ik te volgen. Zo verbeterde mijn mix zich langzamerhand, door eigen
bevindingen, door de ontwikkelingen op het DIY-forum en door de updates van Soylent Corporation.
Door het grote aandeel havermout
zou je kunnen zeggen dat soylent een soort optimaal verrijkte havermoutpap is. Maar
de wei proteïnen en de olie zorgen ook voor een meer zuivelachtige textuur. Misschien
is het meer een havermoutsmoothie. Op zichzelf blijft het een behoorlijk flauwe kledder, denk aan pannenkoekenbeslag, maar de smaak laat zich buitengewoon goed verbeteren. De lekkerste shakes die ik heb
gemaakt waren met aardbeien en kokosmelk. De olijfolie kan dan achterwege
blijven, want in kokosmelk zitten ook voldoende vetten. De
combinatie appels, zoete slagroom en kaneel en een staafmixer, kwam verrassend
dicht in de buurt van appeltaart. Met vers geperst sinaasappelsap en/of een banaan er doorheen, is inmiddels classic. Soylent is als een canvas, waarop je verschillende smaken heel mooi kunt aanbrengen.
Tijdens
het nadenken over waar ik mee bezig was, associeerde ik soylent aanvankelijk
sterk met robot-voedsel. "De ideale brandstof voor het mensenpark.
Gekwantificeerd voor topprestaties!" Zo'n soort kreet. Nu, een half jaar
later heb ik een eetpatroon ontwikkeld waarin ik ongeveer 50 procent van mijn
calorieën uit soylent haal. [Inmiddels 25 procent halverwege 2015.] Ik ben er aan gewend geraakt. Hoewel ik weet dat
soylent in normatieve zin geen normaal voedsel is, is het dat voor mij wel geworden.
Er valt nog veel meer over soylent te vertellen, maar ik kan niet compleet zijn. Ik sluit af met een paar punten die verklaren waarom ik, een
- Ik heb altijd mijn ontbijt in huis. Daar hoef ik verder nooit meer aan te denken.
- De dag beginnen met een glas soylent geeft veel meer energie dan welk ander ontbijt dan ook.
- In mijn pre-soylenttijd bestelde ik regelmatig een bezorgmaaltijd via internet. Een ongezonde, dure en ietwat sippe gewoonte. Sinds ik soylent in huis heb, voel ik daartoe nooit meer aanvechting. Soylent geeft binnen enkele minuten weer energie en doet het voor een spotprijs.
- Ik kom heel wat minder vaak in de Albert Heijn. Ik hoef minder vaak eten klaar te maken en vaat op te ruimen.
- Ik geef minder geld uit aan voedsel.
- Soylent is een ontzagwekkend goed anti-kater middel.
----
PS:
PS:
Op
dinsdag 7 januari 2014, zal in Het Parool een groot stuk
verschijnen over het verschijnsel soylent. Ik ben hiervoor geïnterviewd
en andere Nederlandse DIY'ers hebben ook met de krant gesproken.
PS2:
Hieronder staan de belangrijkste links naar de verschillende sites (allen Engelstalig) om je verder in soylent te verdiepen:
Mijn eigen, actuele recept: https://diy.soylent.com/recipes/hoyers-taste
PS2:
Hieronder staan de belangrijkste links naar de verschillende sites (allen Engelstalig) om je verder in soylent te verdiepen:
Mijn eigen, actuele recept: https://diy.soylent.com/recipes/hoyers-taste
Hier staat de lijst van de macro-ingrediënten van de huidige formule (versie eind 2013!) van Soylent Corp.
http://blog.soylent.me/post/68180382810/soylent-1-0-macronutrient-overview
En hier staat de lijst met micro-ingrediënten van de huidige formule (versie eind 2013!) van Soylent Corp.
http://blog.soylent.me/post/69835344439/soylent-micronutrient-breakdown
Op deze website staan vele andere soylentrecepten van DIY-ers met vrijwel alle informatie die daar bij hoort. Je kunt hier ook aan je eigen recept beginnen.
http://diy.soylent.me/
Veel
informatie en reflectie over soylent staan ook op de persoonlijke
blog van Rob Rhinehart.
http://robrhinehart.com/?page_id=184
http://robrhinehart.com/?page_id=184